Κεφάλαιο 1

Ξεπροβάλει πλέον το φεγγάρι στον ουρανό,έρχεται η νύχτα,το σκοτάδι...Είναι για εμένα πλέον κάτι οικείο,πιο οικείο και από το ίδιο μου το σπίτι.Οκτώ η ώρα,πρέπει να γυρίσω πίσω.

Ένα βήμα πριν από τη πόρτα...Κοιτάω για τελευταία φορά γύρω μου,το σκοτάδι που με περιβάλλει.Ξεκλειδώνω,ορμάει πάνω μου η Λάνα,το γλυκό δαλματίας μου!

-Να’σαι επιτέλους! Φωνάζει η μαμά μου.

-Ναι,εδώ είμαι!Μαμά μην μου φωνάζεις,οκτώ και μισή είναι η ώρα μόνο! Της απαντάω και με το δίκαιο μου κι όλας! 16 χρονών κοπέλα,δεν νομίζω να είναι και τόσο αργά!

-Θέλω μέχρι τις δέκα να έχεις πέσει για ύπνο! Μου λέει φορώντας το παλτό της.

-Πού πηγαίνεις; Ρωτάω με βλέμμα περίεργο,διότι η μαμά μου δεν βγαίνει έξω συχνά.

-Έξω,θα πάω με τις φίλες μου για φαγητό,έχει γεννέθλια η Ελένη σήμερα! Μου λέει ξεκλειδώνοντας την πόρτα.

-Ωραία,καλά να περάσετε... Της λέω ξέροντας πως ούτως ή άλλως πως θα περάσουν καλά.

-Καληνύχτα Ελπίδα.

-Καληνύχτα μαμά.