Ανοίγω τα
μάτια μου.Σκοτάδι.Αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ τώρα με τρομοκρατεί.Το μόνο που
βλέπω είναι μια μικρή λάμψη στο βάθος,σίγουρα η κλειδαριά μιας πόρτας.Δεν ξέρω
τι κάνω εκεί μέσα και δεν ξέρω ούτε τι να περιμένω να συμβεί.Ακούω φωνές από
την έξω πλευρά.Πρσπαθώ να σηκωθώ αλλά καταλαβαίνω αμέσως πως είμαι δεμένη σε
μια καρέκλα.
-Τρέχα μέσα
να δεις τι κάνει! Ακούω να λέει κάποιος.
Πετάγομαι
όρθια με τη καρέκλα μαζί και τρέχω όσο πιο αθόρυβα μπορώ μέσα στο άγνωστο
δωμάτιο.Κάνω κύκλους προφανώς μέχρι που νιώθω όλη τη σάρκα μου να
κόβεται.Έσπασα ένα παράθυρο.Μόλις συνηδητοποιώ τι έγινε τρέχω και πάλι,αυτή τη
φορά χωρίς τη καρέκλα μιας και κόπηκε το σχοινί.Και πάλι σκοτάδι.Είμαι σίγουρη
ότι με κυνηγάνε πάλι.Όλα «καλά» μέχρι που μουσκεύομαι ολόκληρη.
No comments:
Post a Comment